Άρθρο του Δημοσθένη Παπακωνσταντίνου

Βράβευση εισαχθέντων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ

Συγχαρητήρια για την επιτυχία! Μετά όμως τι;

 Το άρθρο αυτό είναι προσωπικό και εκφράζει την αγωνία για το αύριο ενός ανθρώπου που επί 35  περίπου χρόνια είναι στην αγορά εργασίας και επί 40 χρόνια στα κοινά.

 Αν με ρωτήσετε και μένα προσωπικά, θεωρώ, ως σήμερα, ότι το βράδυ που άκουσα (έτσι ήταν τότε το 1972) από το ραδιόφωνο την εισαγωγή μου στο Χημικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ήταν μια από τις πιο σημαντικές και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.

Γι αυτό από την καρδιά μου θέλω να συγχαρώ όλους τους εισαχθέντες στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας μας. Θέλω να μοιραστώ με τους αυριανούς επιστήμονες τη χαρά τους για τη σημαντική αυτή επιτυχία και θέλω να συγχαρώ και τους γονείς τους, γιατί και αυτοί έχουν σημαντικό μερίδιο στην επιτυχία. Πρωτίστως όμως η επιτυχία είναι των νέων, των σημερινών φοιτητών.

 Ως εδώ όλα καλά και όλα ωραία!

Τι γίνεται όμως από εδώ και εμπρός; Μετά 4,  5, 6 έτη θα τελειώσουν τις σπουδές τους και θα βγουν στην αγορά εργασίας.

Τι θα βρουν; Ειλικρινά κανείς δεν ξέρει ή μάλλον όλοι ξέρουμε. Θα βρουν μια χώρα, μια Πολιτεία, ένα κράτος, που δεν μπορεί να τους απορροφήσει και να τους εντάξει στην λειτουργία του. Και αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα. Γι αυτό κάτι πρέπει όλοι να φροντίσουμε να αλλάξει. Γιατί η χώρα, η κοινωνία, η οικογένεια δεν μπορεί να αντέξει ένα τόσο μεγάλο σε αριθμό επιστημονικό και τεχνολογικό προλεταριάτο.

Πρώτα και πάνω απ όλα η Εκπαίδευση πρέπει να γίνει πιο πρακτική και να συνδεθεί με την αγορά εργασίας. Δεν είμαστε χώρα που μπορεί να επενδύσει στην βασική ερεύνα. Δεν έχουμε τους πόρους. Έχουμε όμως τα μυαλά και την δυνατότητα να επενδύσουμε  στην εφαρμοσμένη ερεύνα, στην καινοτομία, σε αυτές τις κατευθύνσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας και βάζουν τα προϊόντα στο ράφι.

Να ξεχάσουμε το Δημόσιο και να αξιοποιήσουμε ένα μεγάλο προσόν μας. Τη δημιουργική σκέψη που έχουμε ως φυλή. Οι νέοι μας που θα τελειώσουν τα ΑΕΙ και ΤΕΙ να κάνουν τη γνώση τους δύναμη και να σκεφτούν επιχειρηματικά. Μπορούν να κάνουν πολλά. Να ασχοληθούν με τυποποίηση αγροτικών προϊόντων, να σκεφτούν νέες καλλιέργειες, να φτιάξουν επώνυμα προϊόντα, να οργανωθούν σε μικρές τουριστικές επιχειρήσεις,  σε επώνυμα βιοτεχνικά ειδή, σε υπηρεσίες πληροφορικής, ηλεκτρονικού εμπορίου, βιολογικών προϊόντων, σε τεχνολογίες υλικών, σε συστήματα καθαρισμού με αξιοποιήσεις αποβλήτων. Να σκεφτούν επιχειρηματικά!!!!!! Να βοηθηθούν από την πολιτεία και να φτιάξουν μικρές επιχειρήσεις με έντονα τα στοιχεία της ποιότητας, της καινοτομίας και της επωνυμίας. Και να μην μείνουν στατικοί. Έχουν τουλάχιστον 80 χρόνια ζωής μπροστά τους εκ των οποίων τα 50 θα είναι παραγωγικά. Σίγουρα θα αλλάξουν πολλές δουλειές!

Εδώ όμως πρέπει να κάνουμε και μια παρατήρηση.

Η επιτυχία στα ΑΕΙ  είναι πράγματι μια νικηφόρα μάχη. Αλλά ο πόλεμος είναι μπροστά. Όμως και όσοι δεν επέτυχαν στα ΑΕΙ δεν σημαίνει ότι είναι οι αποτυχημένοι της ζωής. Ο Νεοέλληνας, επειδή στερήθηκε κάποιων πραγμάτων, έδωσε βάρος στο δρόμο των ΑΕΙ. Δεν είναι ο μόνος δρόμος επιτυχίας.

Γνωρίζω πολλούς πετυχημένους, εμπόρους, επιχειρηματίες που δεν τελείωσαν  ΑΕΙ και έχουν υπαλλήλους επιστήμονες. Και γνωρίζω και πολλούς που δεν πέτυχαν στα ΑΕΙ και έχουν ευρύτατη κοινωνική και πολιτική μόρφωση όπως γνωρίζω πολλούς απόφοιτους ΑΕΙ που έχουν περιοριστεί στην γνώση που τους εξασφάλισε η ειδικότητα τους.

Συνεπώς, χωρίς να απαξιώνουμε, τουναντίον θεωρούμε σημαντικότατη επιτυχία την είσοδο και αποφοίτηση από τα ΑΕΙ, τονίζουμε ότι ο δρόμος για την επιτυχία και την πρόοδο είναι σύνθετος, δύσβατος και περνά από πολλές Συμπληγάδες. Θέλει αέναη προσπάθεια και δια βίου μάθηση στο ταξίδι της ζωής που ήρθαμε ή μας έφεραν να κάνουμε.

Καλή δύναμη και καλή επιτυχία σε όλους. Επιτυχόντες και  μη. Και βάλτε ένα στόχο. «Πάντα αναζήτηση της τελειότητας».

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ